Με αφορμή κάποιες δημοσιεύσεις σύμφωνα με τις οποίες μειώνεται κατά πέντε εκατομμύρια ευρώ ο προϋπολογισμός του προγράμματος «Φιλόδημος ΙΙ» Προσκληση Χ που αφορά τη χρηματοδότηση των Δήμων για Κατασκευή, επισκευή, συντήρηση και εξοπλισμός εγκαταστάσεων καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς. θα θέλαμε να εκφράσουμε την άποψη μας επι του θέματος.

Η μέχρι σήμερα διαχείριση των αδέσποτων ζώων από τους Δήμους έχει αποδειχτεί εντελώς ανεπαρκής. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί αλλά θεμέλιο όλων είναι η αντιμετώπιση του ζητήματος των αδέσποτων ζώων ως αιτία κι οχι ως αποτέλεσμα, και τα ίδια τα ζώα όπως όλα τα άψυχα υλικά που έχουν να διαχειριστούν. Γι’ αυτό η πλειοψηφία των Δήμων

• Δεν διαθέτει καν αρμόδια υπηρεσία, όπου υπάρχει λειτουργεί με ωράριο δημοτικής υπηρεσίας (λες κι ας πούμε ένα τραυματισμένο ζώο μπορεί να περιμένει να πάει στον κτηνίατρο, όπως τα κομμένα κλαδιά να περισυλλεγούν)
• Υπογράφουν προγράμματα που οι κτηνιατρικές υπηρεσίες δεν φτάνουν να καλύψουν 12 μήνες με αποτέλεσμα τα ζώα να παραμένουν αβοήθητα μέχρι να κινηθούν οι δυσκίνητες γραφειοκρατικές διαδικασίες για την υπογραφή νέου προγράμματος
• Tα καταφύγια- όπου υπάρχουν- καταλήγουν σε αποθήκες ψυχών, με ακατάλληλες εγκαταστάσεις, πλημμελή καθαριότητα και μηδενικό ενδιαφέρον για το γεγονός ότι εκεί μέσα ζουν ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΜΕΝΑ πλάσματα με συγκεκριμένες ανάγκες που οφείλουν να καλύπτονται καθημερινά.
• Οι δε υιοθεσίες, εάν κι εφόσον γίνει προώθηση των έγκλειστων ζώων προς υιοθεσία (πράγμα γενικώς σπάνιο), περιορίζονται σε άλλη μια γραφειοκρατική διαδικασία όπου το «αντικείμενο» – ναι, το ζώο εννοούμε- απλά αλλάζει ιδιοκτησιακό καθεστώς χωρίς οι αρμόδιοι υποτίθεται δημοτικοί υπάλληλοι να ενδιαφέρονται για τις συνθήκες διαβίωσης του ζώου αυτού στη νέα οικογένεια.

Πώς δημιουργούνται τα αδέσποτα κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει ενδιαφερθεί να μάθει, ούτε φυσικά να λάβει μέτρα για να μην δημιουργούνται. Όταν όμως η πηγή είναι βρώμικη, δεν μπορείς να καθαρίσεις το ποτάμι. Η πηγή είναι μια και βρωμάει συμφέροντα: Τα δεσποζόμενα ζώα. Αυτά που αποκτήθηκαν μέσω του προσοδοφόρου εμπορίου ψυχών από τα pet shop, αυτά που παρέμειναν αστείρωτα και τα παιδιά τους είτε πετάχτηκαν είτε «μοιράστηκαν» – με ή χωρίς αντίτιμο, σε φίλους, συγγενείς, φίλους φίλων και γνωστούς. Που βρέθηκαν με ανθρώπους που καμία ηθική δέσμευση δεν ένοιωσαν απέναντί τους και με ευκολία τα πέταξαν στο δρόμο και τα έκαναν αδέσποτα. Αν αυτή η «πηγή» δεν καθαρίσει, ούτε οι στειρώσεις, ούτε τα καταφύγια θα είναι ποτέ αρκετά.

Γι’ αυτό η δική μας γνώμη, η οποία έχει αποκρυσταλλωθεί από την εμπειρία μας στους δρόμους και την καθημερινή μας επαφή με τον κόσμο- και τον κοσμάκη που μας περιβάλλει κι απειλεί την ψυχική μας ισορροπία- είναι ότι ΝΑΙ οφείλει κάθε Δήμος να διαθέτει έναν ΝΟΜΙΜΟ και ΥΨΗΛΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ χώρο για την φιλοξενία των αδέσποτων ζώων, που θα διαθέτει χώρους τέτοιους που θα προστατεύουν πλήρως τα ζώα από τις καιρικές συνθήκες και χώρους προαυλισμού-παιχνιδιού. Χώρους που θα διαχειρίζονται από κοινού δημοτικοί υπάλληλοι και νόμιμα σωματεία εθελοντών πολιτών που αφ’ ενός θα εξασφαλίζουν την καλή διαβίωση των ζώων σε αυτά αφ’ ετέρου θα συνεισφέρουν στην καλή αποκατάσταση των ζώων σε οικογένειες μέσω αυστηρού ελέγχου των υιοθεσιών με κάθε νόμιμο μέσο. Κόντρα στα συμφέροντα που ήθελαν τους αμιγώς αστικούς Δήμους όμηρους της μέχρι σήμερα νομοθεσίας για δημιουργία καταφυγίων στα όρη κι άγρια βουνά προς όφελος των διαδημοτικών κέντρων που εκμεταλλεύονται τα ζώα αντί να τα προστατεύουν, τα σύγχρονα νόμιμα καταφύγια θα πρέπει να χωροθετούνται με τρόπο τέτοιο που να μην αντιμετωπίζονται τα αδέσποτα ζώα σαν απορρίμματα αλλά ως μέρος της κοινωνίας που τα παρήγαγε και πρέπει να φροντίσει την αποκατάστασή τους.

Απαραίτητα θα πρέπει να δημιουργηθούν μητρώα δεσποζόμενων ζώων σε κάθε δήμο και να δοθεί κίνητρο στους δημότες να στειρώνουν με χαμηλό κόστος τα δεσποζόμενα ζώα τους. Για τη στείρωση των αδέσποτων ζώων που είναι αυτονόητη δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Τέλος, σε κάθε Δήμο, να συστήνονται προγράμματα επιμόρφωσης των πολιτών και των μαθητών σε θέματα ζωοφιλίας.

Αν κάτι απ’ τα παραπάνω δεν ισχύσει, τότε είναι μάταιη κάθε προσπάθεια ελέγχου του αδέσποτου πληθυσμού και τα καταφύγια απλά θα λειτουργούν όπως μέχρι σήμερα σαν αποθήκες ψυχών και σε τίποτα δεν θα βοηθήσει η δημιουργία τους. Υπ’ αυτό το πρίσμα οι Φιλοζωικές οργανώσεις δεν έχουν άδικο που βλέπουν τη δημιουργία καταφυγίων σαν μια προσπάθεια να εξοστρακιστούν τα αδέσποτα απ’ την ευαίσθητη ματιά των ψηφοφόρων φυλακισμένα χωρίς έγκλημα. Αλλά, γι’ αυτό είμαστε εδώ, για να απαιτήσουμε και να πάρουμε για χάρη τους ασφαλή κι αξιοπρεπή καταφύγια- γέφυρες προς τη νέα τους ζωή σε μια οικογένεια που θα τα σέβεται και θα τ’ αγαπάει.